پینوکیو در کوله پشتی

دخترکی را میشناسم که غمگین است. او هر روز صبح دماغ بزرگش را توی کوله پشتی کوچکش جا میدهد و با خود به همه جا میبرد. توی تاکسی، اتوبوس، مترو، خیابان، زمین، آسمان... آسمان که میگویم همان آپارتمان چند طبقه ای است که دخترک آنجا کار میکند و طبقاتش بدون آسانسور انگار که سر بفلک کشیده است. دماغ دخترک دیگر توی آن کوله پشتی نخ نما، بیشتر از این پنهان بماند. چون هر شب که او به خانه باز میگردد دماغ بزرگش چندین سانت بزرگتر شده است. کسی چه میداند. شاید روزی فرشته مهربان او را هم ببخشد و سرانجام دارکوبها از راه برسند !

هیچ !...